چرا ترويج ذكرها و نسخه‌هاي بي‌ريشه خطرناك است؟
وارد ساختن اوراد مجهول و مراقبه‌هاي خودساخته به اسم دين، جز ايجاد نوعي خرافه‌گرايي، نتيجه‌اي ندارد و گاه روح انسان را به رنج‌هاي ماورايي مبتلا مي‌كند. لزوم دقت در اصالت ادعيه و اذكار، علاوه بر بُعد تكليف شرعي، ضامن امنيت رواني جامعه است.
خبرگزاري تسنيم، سعيد شيري: در دوران وقوع رويدادهاي تلخ، مانند بيماري‌هاي فراگير، ناامني‌هاي اجتماعي، جنگ‌ها و مشكلات اقتصادي، انسان‌ها به‌صورت طبيعي به معنويت و پناهگاه‌هاي معنوي روي مي‌آورند. اين امر، ضمن آنكه زمينه رشد و تعالي معنوي را فراهم مي‌كند، گاه مي‌تواند به آزمون تازه‌اي بدل وينيفر فرناندز شود؛ آزموني درباره انتخاب منبع و راهنماي مسير معنوي. آنچه در اين شرايط اهميت دارد، مراجعه به منابع اصيل و آموزه‌هاي معتبر ديني است.
متأسفانه در اين بزنگاه‌ها، ديده مي‌شود كه عده‌اي با افكار و سلايق شخصي، «نسخه‌هاي من‌درآوردي» عرفاني توليد و عرضه مي‌كنند؛ اوراد، اذكار و مراقبه‌هايي كه ريشه‌اي در قرآن، سنت نبوي و معارف اهل بيت عليهم‌السلام ندارند، اما به نام دين عرضه مي‌شوند. اين گونه نسخه‌ها، نه تنها مستند به متون معتبر نيستند، بلكه گاه با تلقين‌هاي رواني و فضاسازي‌هاي بي‌بنياد، ذهن و قلب مردم را به ساحتي غير از حقيقت دين سوق مي‌دهند.
اين تلاش‌ها، اگرچه ممكن است با نيت خير و آرامش‌بخشي به مردم صورت گيرد، اما در عرصه دين، نيت نيك به‌تنهايي كفايت نمي‌كند و عمل و سخن بايد مستند و معتبر باشد. دين مبين اسلام، براي رفع نيازهاي معنوي و روحي انسان، دستورالعمل‌هاي دقيق، روشن و مطمئني در قالب ادعيه و اذكار معتبر و مأثوره از معصومين عليهم‌السلام ارائه كرده است. بي‌توجهي به اين گنجينه ناب و روي آوردن به اوراد ناشناخته، انحرافي در مسير سلوك معنوي خواهد بود.
اهل بيت عليهم‌السلام در مواجهه با انواع گرفتاري‌ها، شيوه دعا كردن، استعانت از خداوند، و اذكار ويژه هر موقعيت را به ما آموخته‌اند. دعاي كميل، دعاي عهد، زيارت عاشورا، دعاي مجير و ده‌ها ذكر كوتاه و بلند، نوري از يقين و اطمينان را در دل مؤمن مي‌نشاند. اين ادعيه، نه‌تنها كلام معصوم، كه حاصل تجربه معنوي و اتصال به ساحت ربوبي‌اند و آثار مجرب و تضمين‌شده دارند.
نسخه‌هاي من‌درآوردي اما، نه چنين پشتيباني‌اي دارند و نه پيوندي با سرچشمه حقيقت. وارد ساختن اوراد مجهول و مراقبه‌هاي خودساخته به اسم دين، جز ايجاد نوعي خرافه‌گرايي جديد، نتيجه‌اي ندارد و گاه روح انسان را به رنج‌هاي ماورايي مبتلا مي‌كند. چنين رويه‌اي حتي زمينه ظهور مدعيان معنويت جعلي و دكانداران حوزه عرفان را تقويت مي‌كند. در حالي كه خداوند در قرآن مي‌فرمايد «وَ مَا آتَاكُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاكُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا»؛ آنچه را پيامبر به شما عطا كرد بگيريد و از آنچه شما را نهي كرد، باز ايستيد. (حشر 7) توصيه معصومين بر اساس روايات معتبر شيعه پيوسته اين بوده است كه در امور معنوي، راه را از دست اهل بيت بگيريد و بر ذكر و دعايي كه آنان فرموده‌اند ملتزم باشيد.
لزوم دقت در اصالت ادعيه و اذكار، علاوه بر بُعد تكليف شرعي، ضامن امنيت رواني فرد و جمع جامعه مؤمنان است. وقتي دل و زبان با اطمينان به كلام اهل عصمت و طهارت مشغول شود، آرامش، اميد و نورانيت معنوي، نتيجه قطعي خواهد بود. بالعكس، ورود به ميدان اوراد بي‌ريشه و مراقبه‌هاي خالي از سند، ذهن و روان انسان را گمراه مي‌كند، در نهايت به نااميدي و اضطراب منجر مي‌شود. در مجموع، راه چاره همگان در لحظات سخت و بحران، تكيه بر ادعيه و اذكار مأثوره است؛ يعني آثار اصيل و مجرّبي كه اهل بيت عليهم‌السلام براي تعالي معنوي بشر ارائه فرموده‌اند.
ترويج نسخه‌هاي من‌درآوردي، هم ظلم به حقيقت دين است و هم ستم به جان و فهم مردم. شايسته است با بازخواني مستندات روايي و تبيين آثار ادعيه اصيل، جامعه را از اين دام خطرناك مصون بداريم و چراغ هدايت را، به نور معارف اهل بيت، فروزان نگه داريم.
بنابراين، در شرايط بحراني ـــ چه در عرصه فردي و چه اجتماعي ـــ بهره‌گيري از ادعيه و اذكار معتبري كه اتصال آنها به خاندان وحي ثابت و مسلم است، يك ضرورت به‌شمار مي‌آيد. اذكاري همچون صلوات بر محمد و آل محمد، استغفار، تسبيحات حضرت زهرا سلام‌الله عليها، و ذكر شريف «لا حول و لا قوة إلا بالله» (حوقله) از جمله اذكار عام و مجربي هستند كه بر اساس روايات معتبر، خواندن آنها در همه حال و براي همه افراد جايز و توصيه شده است. خواندن قرآن به ويژه معوذتين (ناس و فلق) از اذكار عام است كه اهل بيت به آنها توصيه كرده‌اند و نياز به هيچ اذني ندارند.
برچسب: ،